“İnsan niye yaşar” suâlininfelsefik havasını, küçük bir takas ile “İnsan neyi yaşar” dehşetine devşirmek cesaretine; hadsiz bir karar ile heves eylemek istedik kalbimizi.

Kucağında yüz basamaklı harfleri taşıyabilen harflere, ses eyledik.

Gusül almamış eller ile esir aldık, mübârek kalemi.

Nikâhsız bir güzelin dudaklarını ıslak eylemeden evvel Bismillah diyebilen bir günahkârın tarife muhtaç felsefesine yakın duran kalbimizin, şaşkın heybetine sarıldık. Az zararlı aklımızın kifayetinin şükrüsemâsı yanına, vasatımızın desteğini oturtunca; mukâbele halinin saklı tutulması kaydıyla, kibrimizi kibritimizden nasiplendirdik.

Neyi yaşadığımızın duygusuna dokunmak için neyi yazacağımızın kurgusunu bilememekle, il dehşete selâm ettik.

İnsan, gönlü için yaşar. O ise yalnız değildir. Olamaz ve kalamaz.

Bir gönül, kaç gönülden nasiplenir ve kaç gönlü nasiplendirir sorusu; meçhul ile meşhurdur. Şeceresi tutulamayan ve terekesi sayılamayan bir mevzudur bu. Derecesi ve sayısı, rakamlar ile muhatap olmayan nasiplilik hâlinde; insan, kendi gönlü ve tutunarak tutuşturduğu diğer gönüller için yaşar. Kaçınılmazlık mecburiyeti, sarsılmazlık kudreti, lezzetin şehveti ve fıtratın cinneti; aradaki illiyeti izaha çalışan kavramlardır.

İnsan, gönlünü ve gönülleri yaşar. Yaşamalıdır.

Yaşamayan, insan değildir zaten. Kendimizi hayvanlar ile kıyas etmek, bizi insan eyleyen hallerin fehmine ve feyzine kâfi değildir. Bizleri hayvanlardan ayırd eden de, aklımız değildir. Öğütlerin virgülünde koşan “akıl sahibi” kavramı ile bahsedilen ve bahşedilen, bildiğimiz akıl değildir sanki. Kalbin aklı, çok çilelidir.

Ne diyor şair?

Gönül, seni men eyledim.

Menden gayri kül eyledim.

Hükmün yokmuş bir başına.

Meni senden men eyledim.

…