Hasta bedenlerde bitmeyen olan gece, bilinmeyen olur hasta ruhlarda.

Gece boyu zifirde dolaşır, yalnız iki satır toplarsın bazen. Bir köşenin kifayetine, bir “güve”nin bedeninde mahçup olursun.

Kelimelere idraksiz bir sabinin derdini anlatma yönteminde; çaresiz kalır, anlamlısız sesler ile kaynaşırsın.

Her şeyin içinde hiç olmak nispetinde ve gerçeğinde; harfleri çağıracak kavalı tutmaya, yüz bulamazsın.

Tövbenin heybeti ile nasiplenmenin semeresi bir ilham hatırına, günahkâr olmuş olmayı istersin. İstem ile irkilir, günahların seyrine meyledersin. Bin gecenin yetemeyeceği bir filmin fehminde, mendilinden yardım dilenecek gözlerini gömersin.

Tövbe ve gözyaşı niyazının halis görünümlü müellifinin kibrinin şehvetinde; kurumalık bir gölün balçık deminde, ağlamak yerine kükrersin.

Çıkan sesler, cennetten kovduran meyvenin kütürdemelik hallerini hatırlatır. Heves eder; kovulmuşun affedilişinin sebebi olmuş duanın sesini, duymadan ve duyamayacak olduğunu duyarak hatırlarsın.

Ne hayrın canında, ne şerrin kanında.

Öylece kalırsın. Ruhun çıkmaz kınından.

Bazı geceler, bilinmeyen olur hasta ruhlarda. Bitmeyen hiçliğin içinde kalır, hiç olduğunun selâmı ile susarsın…