Varlığın kendisini gören, kendinden başka var olan ve var olmanın da ötesinde yok olabilmeyi kabul eden kimdir.
Özden ari duran hangi duygudur.
Sessiz bir iklimde kışı yaza çevirmeyi hak eden hangi bakıştır.
Susan ve yok oluşa giden bir ruhun hangi noktasında yazılıdır ömür.
Hak terazisine eğilip, hakkı hakla kandıran, hakikati hakikatsizliğiyle lekeleyen hangi iblisin ruhunda saklıdır.
Ölümü kutsayıp yaşamı yok eden, adalete kıyıp zulme reva gören insan, hakka şirkte değil midir.
Hak kimdedir, kimledir.
İnsan, nerededir.
Susan gönül ise konuşan dil midir. 
Kendini ve varlığını tanımlayıp görebilecek kadar engin olan ve aynı zamanda da varlığını dünya varlığına teslim edip yok eden yine aynı insan değil midir.
Senden ötede olan benden geride değildir, benden geride olmayan, diğerinden de farklı değildir. Bunu bilmez mi ki insan.
Eyüp’ün sabrını, Yusuf’un paklığını, Ömer’in adaletini taşıyabilendir insan.
Mevlana’yı, Hallacı Mansur’u, İbnül Arabi’yi görebilendir insan.
Bunu görmeyip hakkı tanımlamadıktan sonra hakkı anlatmak niyedir.
Elçi olan insan, kendisini özüyle var edene ihanet ettikten sonra, yaşamın kutsallığı kalır mı ki insanda.
Hepimiz özün kendisinden var olan parçalar değil miyiz.
O parçaları bir araya getirmek o özün emri değil midir.
Ve o parçaları birbirinden almak da yine o özün iradesi değil midir.
Sen var değilsin ki yok olasın. Bir cümlede de değilsin bir satırda da.
Sadece onda saklısın.
Sırrın kendisinde gizlenmiş bir perdenin gerisinde duran ve sadece onun ol deyişiyle var olabilensin.
Varlığa ve dünya malına koşup, edindiğin varlıkla böbürlensen de selan okunduğunda artık cenazedir adın.
Adının bile alındığı bu dünya hayatında beyhudedir koşuşturman.
Unutma ki sırra ihanet eden ihanetle sırlanır.