Aldatıcı radikalizm, özgürleşim ve değişim talebinin ardında öznelliği kışkırtan ancak özne iradesini öldüren, kolektif  kurtuluşu inkâr eden yeni bir teslimiyetçiliği dayatan örtülü totalitarizme dönüşüyor. Değişim radikalizmin ufkunda ebedi bir akışı oluşu adeta rehber edinir. Bu akış öznenin her an kendini yeniden kurmasını talep eden bir nihilizm olarak görülmelidir. Bu oluş kışkırtıcı vaatlerle dolu olsa da öznenin aidiyetinin köklerini tahrip eden bir mekanizmadır.
   

 Tüketim toplumunun fetişize ettiği öznellik  dinamik bir yıkımı esas alır. Varoluşun her düzeyi bu yıkıma tanıklık eder. Özne hiçbir zaman temellük edemez. Tüketim adeta öznenin radikal tükenişini seferber eder. Meta düzeyinde nesnelerin piyasadaki arz-ı endamındaki bitmeyen yenilenişinden  -yani her mevsim ürünü arkeolojik bir vetireye dönüştürür- en çok birey etkilenir. Modern toplumun yücelttiği birey, sahte bir aparat olarak konumlandırılmıştır. Tüketim toplumunda berhava olan birey olmuştur. Bütün şaşaasına rağmen birey aslında bir görüntüye savrulmuştur. 

Modern toplumun radikalizm esprisi bütünüyle bireyin yıkımı ve tüketimin fetişize edilmesi üzerine kuruludur. Vücudun cerrahi operasyonlara maruz kalması ve hiperestetik mekanizmaları da bu yıkımın bir talana dönüşmesidir. İnsan ve anlam her an bir talana maruz kalmaktadır. Radikalizm hayatın her alanında bir dejenerasyonu tetiklemektedir. Bu durum politik şiddetin ötesinde varoluşsal bir şiddeti bireye dayatmaktadır. Bireyin bedenini bir modele göre cerrahi şiddetle umutsuzca başkası olma çabası şiddetin politik şiddeti fersah fersah geri bıraktığının bir ifadesidir.

İnsan kendisi olmaktan hariç tutkulu bir şekilde ötekiye meftun olmuştur. Radikalizmin kışkırtıcı söylemi bunu bir ilerleme ve kendini gerçekleştirme sorunsalı üzerinden öne çıkararak yapmaktadır. Toplumsal sahne  öznenin dekorunu sürekli yenilediği  bir sahtelik alanına dönüşmüştür. Metanın üretim dinamiğinin insana musallat edilmesi anlamın kurtarılmayacak trajik bir seviyeye taşınmasına yol açmıştır.