İsveç ve Finlandiya, son birkaç ayda NATO üyeliği yolunda pek ilerleme kaydetmemiş gibi görünüyor.Türk yetkililer geçtiğimiz günlerde İsveç'in Ankara'nın taleplerini karşılamanın yarısına bile gelmediğini belirtirken, İsveçli yetkililer de aradaki farkı kapatamayacaklarını savunuyorlar.

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan geçtiğimiz günlerde iki NATO adayının Türkiye'nin terörist olarak gördüğü 130 kadar kişiyi sınır dışı etmesini veya iade etmesini talep ederek çıtayı yükseltti.

Ankara'nın hem İsveç hem de Finlandiya'dan tavizler alma konusundaki ısrarı nedeniyle, İskandinav güvenliğinin ve dolayısıyla Avrupa güvenliğinin giderek daha fazla risk altında olduğuna dair endişeler ise doğal olarak artıyor.

Türk liderler, Helsinki ve Stockholm'de bulunan çeşitli militanlara karşı (PKK), bu ülkelerin izledikleri politikalara itiraz ediyorlar. Ankara'nın yaklaşımı, yakın zamanda İstanbul'da Türk yetkililerin Suriye merkezli militanlarla ilişkilendirdiği bir bombalama olayıyla birleşti. Ve aynı zamanda Türkiye, Suriye'nin çeşitli bölgelerine başka bir büyük çaplı askeri saldırı düzenlemeye hazır görünüyor.

Ancak bu gelişmeler Erdoğan'ın, NATO müttefikleri arasındaki konumunu zayıflatıyor. Çünkü Erdoğan'ın bu yaklaşımı, NATO'nun kuzey Avrupa'daki konumunu güçlendirmesini engelliyor. Erdoğan'ın uzlaşmazlığının daha geniş ittifak güvenliği üzerindeki etkisi göz önüne alındığında, belki de bu durumu sadece Türkiye, Finlandiya ve İsveç arasındaki üçlü bir mesele olarak ele almanın yerine Washington'ın da doğrudan müdahil olmasının zamanı gelmiştir.

Amerika Birleşik Devletleri'nin Türkiye üzerinde sınırlı etkisi var ve şu an için Erdoğan üzerindeki açık Amerikan baskısı muhtemelen ters etki yapacak ve gereksiz olacak. Erdoğan'a çok fazla saldırmak, O'nun Türk değerlerinin ve güvenliğinin tek güvenilir savunucusu olduğuna dair iç politikasını güçlendirecektir.

Ek olarak, Türkiye'nin Ukrayna'yı askeri ve ekonomik olarak desteklemedeki önemli rolü göz önüne alındığında , özellikle de kalan kış aylarında Washington, Ankara ile karşı karşıya gelmekten kaçınmaya çalışmalıdır.

Bununla birlikte, Erdoğan yaza kadar bunu yapmayı reddederse, stratejik sabır zamanı sona ermiş olacak. Gerekirse Washington, Ankara'yı Finlandiya ve İsveç'in NATO'ya üyeliğini hızla onaylamaya ikna etmeyi amaçlayan bir dizi adım atmaya hazırlıklı olmal ve bu, ABD-Türkiye ilişkilerinin en azından kısa vadede daha da kötüye gitmesi anlamına gelse bile yapılmalı.

Diğer bir deyişle ABD, Finlandiya ve İsveç'in ittifaka üyeliğini Erdoğan'ın Türkiye'siyle olan ilişkisinden daha öncelikli hale getirmeye hazırlıklı olmalı.

Ankara'nın dış politika hesaplarında Rusya ve Çin'in Avrupa ve Washington kadar önemli olduğu çok kutuplu bir yaklaşım var. Yine de eğer, Ankara baharın sonlarına kadar Finlandiya ve İsveç'e onay vermemiş ise, Washington'ın en azından dikkate alınmak için atabileceği birkaç adım var.

Bunlar, Washington'un hoşnutsuzluğunu ve harekete geçme isteğini kamuoyuna açıklayarak Türk lirasının değerini düşürmek, önemli Türk ihracatçılarına, bakanlıklarına ve liderlerine bir dizi yaptırım uygulamak, ABD askeri teçhizatının Türkiye'ye satışına kısıtlamaların yeniden getirilmesi ve NATO'nun Türkiye'deki askeri konumunu ve oradaki Amerikan varlığını yeniden gözden geçirmesi olabilir.

Bu tür hamlelerin Erdoğan'ın iç siyasi gücünü artırma riski var, ancak Finlandiya ve İsveç'in NATO'daki üyeliklerini sağlamlaştırma gibi daha önemli bir hedefe de bu şekilde ulaşalıbilir.

Her halükarda, şimdilik stratejik sabır daha ihtiyatlı bir politika tercihi gibi görünüyor.